سیمین دانشور اولین خانم ایرانی بود که بطور حرفه‌ای رمان فارسی نوشت. اگه “سووشون” رو نخونده باشید حتما اسمش رو شنیدین و موضوعش رو می‌دونید. این کتاب به ۱۷ زبان دنیا هم ترجمه شده. سیمین همسر جلال آل احمد بود و هر دوشون عضو کانون نویسندگان ایران بودند. پدر سیمین پزشک بود و مادرش مدیر مدرسه و یک نقاش. سیمین در میان کتاب و ادبیات بزرگ شد و بواسطه مدرسه انگلیسی‌زبانی که در کودکی می‌رفت به زبان انگلیسی مسلط شد. در دانشگاه رشته ادبیات فارسی رو انتخاب کرد و دانشجوی اساتید بزرگی مثل فروزانفر و بهار بود. اگه قلم سیمین رو از عقاید سیاسی‌ش جدا در نظر بگیریم، نویسنده‌ای مسلط و صاحب سبکه که خودش معتقد بود بیشترین تاثیر رو والاس استگنر می‌دونه. از زندگی سیمین و جلال حرف‌ها و انتقادها زیاده اما نباید از استعداد نویسندگی‌شون چشم‌پوشی کرد. خانه‌ای که سیمین و جلال در اون زندگی می‌کردن (محله دزاشیب تهران) الان قابل بازدید عموم شده (البته در دوره کرونا نمی‌دونم به چه صورته) اما حس دیدن لوازم شخصی این دو نویسنده و خونه‌ای که با دست‌های جلال ساخته شده و سیمین تا ۹۰ سالگیش اونجا زندگی کرده حس جالب و مبهمی به آدم می‌ده. “آتش خاموش”، “به کی سلام کنم”، “از پرنده‌های مهاجر بپرس”، “جزیره سرگردانی”، “کوه سرگردان” و … کتاب‌هایی هستند که سیمین در ایران چاپ کرده. اما رمان “سووشون” که شرح حال یک زن و مرد در دوره جنگ جهانی دوم در شیراز رو نقل می‌کنه که قشون انگلیسی در حال چپاول مردم ایران هستند و مردم فقیر برای تهیه گندم و نان درمانده و مستاصل. اسم این کتاب از اسطوره باستانی ایران، سیاوش و سوگ او، برداشته شده که مرتبط با سرانجام شخصیت داستانه. شخصیت زن داستان هم به شایستگی کنشگر و فعال به تصویر کشیده شده. سیمین دانشور سال ۱۳۹۰ درگذشت و در بهشت زهرا، قطعه هنرمندان، به خاک سپرده شد.